Ik, ik en ik

Misschien heb je ooit wel eens de film "The Truman Show" gezien. Een kind wordt als baby geadopteerd door een producent die het leven van de baby als non-stop reality programma uitzend. Zijn leven speelt zich af in een grote koepel waarin alles en iedereen op Truman is afgestemd. Iedereen heeft als het ware een script en alles draait om Truman. Hij wordt nauwlettend in de gaten gehouden, zodat er gelijk ingespeeld kan worden op zijn gedrag. Mensen hebben een oortje in, zodat de producer via het oortje kan vertellen wat ze moeten zeggen. Stel je voor dat het echt zo is. Niet zozeer dat je in een koepel woont, maar dat alles alleen om jou draait. Dat het leven van anderen stopt als jij er niet bent of geen deel van uitmaakt.

Stel alles draait om jou. Dan zijn de winkels dus alleen open als jij bij de winkels in de buurt bent of binnen. De mensen doen alleen hun ding als jij daar ook bent. Dus als ik bij m'n ma ben, dan doet mijn ma alleen die dingen omdat ik er ben. Ben ik er niet, tja wie weet wat ze dan doen. Misschien staan de mensen dan als robots in een soort sarcofaag op te laden tot ze hun volgende taak moeten uitvoeren. Ik vind het moeilijk om me te kunnen voorstellen dat andere mensen dingen doen als ik er niet ben. Soms kijk ik uit het raam naar de flat tegen over en zie daar de mensen hun ding doen. Alsof je naar een poppenhuis aan het kijken bent. Maar misschien doen zij alleen die dingen omdat ik kijk. Het lijkt egoïstisch om te denken dat het leven alleen om jezelf draait. Maar eigenlijk weet je niet zeker of dat niet toch zo is, aangezien je niet overal bij kunt zijn. Misschien ga je eens naar de HEMA om een rookworst te kopen. Een producer geeft de medewerker en een oma de opdracht om hun script uit te voeren. Oma loopt naar de medewerker en vraagt om een stuk rookworst. Jij staat geduldig te wachten, maar oma kan niet beslissen of de worst nu toch niet iets groter of iets kleiner moet. Je wilt eigenlijk weglopen en maakt daar de aanstalten toe. De producer  kijkt en zegt dat oma maar moet opschieten en opeens weet ze de keuze en krijgt het stuk mee. Oma loopt de winkel uit en jij bent. Je hebt niets meer met de oma te maken dus haar leven stopt dan tot je haar weer "nodig" zou hebben. En zo zal het dan gaan met alle mensen die in jou leven een rol spelen. Je hele dagelijkse leven is op jou afgestemd.

Egoïstisch of realistisch? Misschien wel beide. Het is vreemd als je bewust gaat nadenken over het leven van iemand anders aan de andere kant van de wereld. Wat doet hij? Waarom doet ze dat? Hoelang doen ze dat al? Als het echt zo zou zijn, dan zou ik misschien al in mijn sarcofaag staan op te laden als jij dit aan het lezen bent. Het geeft ook wel een apart gevoel als je je bedenkt dat alles op jou draait. Je bent opeens belangrijk en staat in het middelpunt. Als je tijd hebt, raad ik je eens aan om de film "The Truman Show" te kijken en er eens over na te denken. Misschien vind je het wel onzin. Hoewel ik weet dat het niet zo is en ieder een eigen leven leeft dat niet om mij draait, vind ik het toch moeilijk om te bedenken dat anderen dingen doen zonder dat ik er bij ben.